Als de droom vroegtijdig eindigt
De Schotse schrijfster Louise Slyth en haar man verhuisden naar Barcelona, op zoek naar de levensstijl waar iedereen over praat. Na een jaar vertrokken ze. Later legde ze uit dat ze zich als buitenstaanders voelden. Ze konden nooit een band opbouwen met de lokale bevolking, hoe hard ze het ook probeerden.
De Amerikaanse moeder Lauren vertelde aan Business Insider dat ze van Barcelona naar Madrid verhuisde en dat ze nu veel gelukkiger zijn. Ze zegt dat haar zoon zich geïsoleerd en genegeerd voelde op school, de lessen waren in het Catalaans, en ze zei dat het “een barrière was die we niet konden overwinnen.” Eenmaal in Madrid merkte ze een duidelijk verschil op. Ze waardeert hoe mensen openlijk spreken, gemakkelijker sociaal zijn en taal niet als een scheidslijn zien.
Zelfs reisschrijver Ben Holbrook, die jarenlang Barcelona promootte via zijn blog Driftwood Journals, verhuisde uiteindelijk naar Asturië. Hij zei dat het leven daar eindelijk “natuurlijk” aanvoelde, terwijl Barcelona begon aan te voelen als een stad van tijdelijke vriendschappen en constante afscheid.
De botte waarheid van een voetballer
Voormalig FC Barcelona-middenvelder Emmanuel Petit was een van de weinigen die het openlijk zei. In latere interviews beschreef hij zijn tijd bij de club en vertelde dat hij moest Catalaans spreken in plaats van Spaans, waarbij hij opmerkte dat de kleedkamer zelf verdeeld was tussen Catalaanse en buitenlandse spelers. Hij herinnerde zich “een onzichtbare grens” die hij niet kon oversteken, dezelfde onzichtbare muur waar veel expats die in Barcelona wonen online over praten.
Beleefde afstand en sociale isolatie
Opmerkingen van expats herhalen vaak hetzelfde sentiment: de lokale bevolking is beleefd maar emotioneel afstandelijk. Veel langdurige bewoners beschrijven hoe vriendschappen zelden verder gaan dan beleefde uitwisselingen, en hoe uitnodigingen in Catalaanse huizen uiterst zeldzaam zijn.
Een Britse bewoner op Reddit schreef: “na twee jaar besefte ik dat ik tientallen contacten had, maar niet één goede vriend hier.”
Een andere opmerking op de langlopende blog Sunshine & Siestas verwoordde het simpelweg: “Barcelona is vriendelijk aan de oppervlakte en kil daaronder.”
Catalanen zeggen dat het geen kwaadwilligheid is, het is gewoon cultureel. De Catalaanse samenleving hecht waarde aan privacy en hechte familiebanden. Voor nieuwkomers die gewend zijn aan snelle smalltalk en open kringen, kan die terughoudendheid voelen als afwijzing. Dit is vooral merkbaar nadat je de sociale warmte van andere delen van Spanje hebt ervaren, en een grote factor waarom veel buitenlanders elders groenere weiden opzoeken.
Wanneer trots omslaat in vijandigheid
Die lokale Catalaanse trots, of zoals een buitenlander het online beschreef ‘een verhoogd gevoel van eigenwaarde‘, kan verharden tot openlijke vijandigheid jegens buitenlanders. In de afgelopen jaren hebben anti-toerisme protesten de straten van Barcelona gevuld met spandoeken waarop buitenlanders wordt verteld “ga naar huis.” Wat begon als frustratie met massatoerisme glijdt gemakkelijk af naar woede jegens buitenstaanders in het algemeen.
Publieke figuren zoals Michael Barrymore hebben zelfs plannen om daarheen te verhuizen opgegeven na agressieve retoriek van activisten. Voor veel bewoners is de grens tussen het beschermen van de cultuur en het afwijzen van buitenstaanders gevaarlijk vervaagd.
Online discussies vermelden steeds vaker een subtiele xenofobie die schuilgaat achter taal- en identiteitspolitiek. Expats zeggen dat ze zich vaak getolereerd voelen maar nooit geaccepteerd, vooral wanneer het Catalaans nationalisme weer opduikt in de lokale politiek.
De valkuil van perfecte marketing
Een deel van de teleurstelling in Barcelona komt voort uit verwachtingen. Barcelona is een van de meest zwaar gepromote steden op aarde. Het wordt verkocht als een plek van kunst, strandleven, attracties, heerlijk eten en kosmopolitische vrijheid. Maar de stad die door influencers en toerismebureaus wordt gepromoot, is niet dezelfde als waarin je leeft.
Buitenlanders zeggen dat het vluchtig is en emotioneel afstandelijk.
Een expat merkte op: ‘Je kunt elke avond omringd zijn door mensen en je toch alleen voelen‘.
Een andere langdurige buitenlandse inwoner schreef op een forum: “Barcelona wijst je niet direct af, het laat je gewoon nooit binnen.”
Barcelona zal velen betoveren, maar voor degenen die blijven, past het er zelden gemakkelijk in. Zijn felle trots en sterke identiteit geven het karakter, maar kunnen nieuwkomers ook op afstand houden.
Wat zijn jouw gedachten over Barcelona? Hoe beoordeel je de vriendelijkheid en kwaliteit van leven in vergelijking met andere steden in Spanje? Zou je in Barcelona willen wonen?
